deneme 22

  

Bu topraklarda bir bedel ödedik kız şehit verdik yatırım yaptık seçimlere girdik vs vs . 

Ayagizim bastığı her kaldırım taşında bile her Türk'ün emeği katkısı bedeli var . Yüzyıldır ödediğin bedeli yabanci bir topluma veriyorsun

Şimdi bunlara bu haklar altın tepside Suriyelilere sunuluyor

Eski Soyvet ülkelerinde müze ziyaret ettiğinizde pekçok milli aydının vefat tarihinin 1938 olduğu görülür. Ne büyük kıyım yapılmış. Bir kaç örnek: Abdurauf Fıtrat,Abdülhamid Çolpan,Törekul Aytmatov, Sultanbek Khodzhanov,Feyzullah Hocayev,Akmal İkramov,Osman Akçokraklı,niceleri.

Suçlamalar genel ‘küçük burjuva milliyetçiliği”, Türkçülük, yerine göre mesela Sibirya taraflarında Japonya casusluğu vs.

Mahvedilmis Türkoloji adlı eserde bunun pek çok örneğini okumuştum. Nereyse bir iki nesil öncesinden bir şekilde Japonya ile ilişkilendirme yapılmış. Carlık işgal için çalışma yaptırmış Türkistan hakkında, sovyet gelmiş, sen bunu çalışmışsın, Turancısın deyip yok etmiş.

Milliyetçilik  

Kafatasçı sözde Türkçü kemalistlerde sevmez

Oysa Dr Rıza Nur Nihal Atsız ın manevi babasıdır Ziya Gökalp in etkilendiği kişidir

Peki benim gibi Sultan Abdülhamid hayranı biriyle aynı kefeye nasıl girmiştir

Gerçek tarih azizim gerçek tarih

Milliyetçilik 

"Demirel yol, baraj, fabrika diye tutturmuştu!Tarihin materyalist yorumu veya emperyalizm gibi büyük lafların yanında, biz delikanlılara heyecan vermiyordu.Sol tam bağımsız Türkiye diye bağırırken, Demirel'in Morrison olması bizim de milliyetçi duygularımıza ağır geliyordu++ https://t.co/2omZIB087k

Kendini son derece güçlü hisseden solun ağır fikri baskısı altında, biz de kendimizi kudretli hissedeceğimiz, doktrinle kudretli hissedeceğimiz, doktrinler, liderler arıyorduk. “İhtilalin Kudretli Albay’ında” bulacaktık bunu. Milliyetçiliğimizle emperyalizm konusunda++

toplumculuğumuzla sömürü konusunda sol karşısında bir doktrinimiz olacaktı..

Milliyetçilik  

Şu erkekliğin onda birini Bahçeliye yapsaydınız memleket Norveç olurdu. Güzelim ülkü ocaklarını çay ocağına çevirdiniz.

Milliyetçilik 

Uygarlık toplumsal düzeyde evrenselliğe, kültür ise yerelliğe/milliğe işaret ederken, Bildung bireyin aldığı dışsal etkileri ve tabiatı gereği sahip olduğu yetileri işleyip kendini keşfetmesi ile özerkleşmesi ve bu bağlamda evrenselleşmesidir. 

Milliyetçilik  

 Türk milliyetçisinin fikri meşgalesi Türk milletinin meseleleridir. Bu meselelere çözüm aramak, teklifler geliştirmek, meselelerin çözüme yönelik muhtelif görüşleri tartışmak, bunları yaparken aklın, ilmin gösterdiği yoldan yürümek onun bütün zihni mesaisini alır

        Osmanlının çöküş yıllarında Tanzimat’la gündeme gelen Türkçü düşünce, bir savunma refleksi olarak ortaya çıktı. Osmanlının hâkim unsuru olan Türkler, batıdan esen milliyetçi rüzgârlara kapılan etnik grupları devlete bağlı tutabilmek için milliyetçilik yapmamalıydılar. Nitekim öyle oldu, elde kalan toprakları ve milleti bir arada tutabilmenin yolu, kalan asli unsuru Türklerin kendilerini idrak etmesiydi. O güne kadar Osmanlıcılık denmiş, sadece Türkler Osmanlı olmuştu. İslâmcılık denmiş, sadece Türkler ümmet olmuştu.

        

        1912’de Türk Ocakları kurulduğu zaman Türkçülerin problemi Türk’e Türklüğünü anlatmak, Türk kültürünün, sanat ve edebiyatının tanınmasını ve gelişmesini sağlayacak çalışmalar yapabilmekti. Fakat o dönemdeki Birinci Dünya Harbi ve İstiklal Harbi, ilim ve irfanlarıyla hizmet etmek üzere yola çıkan aydınlarımızın, millete canlarıyla kanlarıyla hizmet etmesine sebep oldu. Rahmetli Cemal Gürsel’in aşağıdaki sözlerini bir sohbet esnasında rahmetli Alparslan Türkeş aktarmıştı: “Birinci Dünya harbinde Harbiye’yi yeni bitirmiş, genç bir mülâzım-ı evveldim. Suriye cephesindeydik. Oradan İstanbul’a gönderdiğimiz mektupların üzerine adres kısmına İstanbul yazmazdık, Akkurum yazardık. Çünkü Türk Ocaklarından aldığımız terbiyeye göre Türklerin ilk devletinin başkentinin adı Karakurum olduğuna nazaran şimdiki başkentinin adı da Akkurum olmalıydı.”  Nitekim Tekin müstear ismiyle o yıllarda yayımlanan “Turan” kitapçığının kapağında da basıldığı yer “Akkurum -‘Kader’ Matbaası” yazılıdır.[1]

        Özellikle Çanakkale Savunması ve Sakarya Meydan Muharebesi yedek subay harpleri olarak bilinir. Yani yeni devletin kuruluşunu sağlamak için verilen kurbanlar arasında ilim ve irfan vardı; vatanın istiklâli için bu millet ilim ve irfanını şehit verdi. Cumhuriyeti bu tarafıyla da değerlendirdikleri için onun değerini herkesten daha iyi bilen Türk Milliyetçileri, bazı zamanlar devletin resmi ideolojisi tarafından “aşırı cereyan, tehlikeli ideoloji” vs. şeklinde değerlendirildikler hâlde, cumhuriyete ihtimam göstermişler, onu daima korumuş, kollamışlardır. Bugün de Türk Milliyetçilerinin aynı hassasiyet içinde olduğundan kimsenin şüphesi olmamalıdır.

        Cumhuriyetten sonra genel merkezi Ankara’da, bütün yurt sathında şubeleriyle faaliyet gösteren Türk Ocakları, 1918’den önceki dönemdeki kadar etkili olmamakla beraber, fikirleri itibariyle o dönemin devamı niteliğindedir. Türk Yurdu dergisi o günlerin Türk Ocakları hakkında fikir vermektedir: 30 Kasım 1911’de çıkmaya başlayan Türk Yurdu daha Türk Ocaklarının yayın organı olmadan önce Şubat 1912’den itibaren “Türklük Şüunu[2]” diye bir bölüm neşretmeye başlar. İlk zamanlar 15 günlük, daha sonra aylık çıkan Türk Yurdu’nda bu “Türklük Şuunu” bölümünde Türk dünyasının her yöresinden haberler, bilgiler vardır. Cumhuriyetten sonra da devam eden bu bölümdeki bilgiler, Sovyetler Birliğindeki Türk Cumhuriyetleri, Kazakistan, Özbekistan, Kırım vs. hakkında önceleri A.Y. sonraları A. B. imzasıyla yayımlanır ve Türk Ocaklıların kardeşlerimizi ne kadar yakından takip ettiklerini gösterir.

        Türk Ocaklarının 1931’de kendini feshetmesinden sonra da milliyetçiler boş durmadı. 1940’lı yıllarda Türk Yurdu dergisi 7-8 sayı çıktı. İkinci Dünya Harbi sona ermişti. Atsız Bey, Orkun’da iki sayı üst üste yayımlanan açık mektubunda eğitim bakanlığında yuvalanan komünist kadrolara ve faaliyetlere işaret etti. Günün şartlarından kaynaklanan bir tavır olarak dönemin hükümeti Atsız ve arkadaşlarının, onları mahkemede 3 Mayıs 1944’te destekleyen gençlerin üzerine gitti. Cumhurbaşkanı İsmet İnönü, 19 Mayıs Nutku’nda milliyetçileri ırkçı ve Turancı olarak suçladı. Aylarca süren tutukluluklar, mahkemeler sonunda beraatla bitti. Ama milliyetçi düşüncenin kamuoyunda algılanması üzerinde meydana gelen menfi etkiler yıllarca devam etti. Öyle ki kimi milliyetçi muhafazakâr aydınların “Milliyetçiyiz, ama Turancı değiliz.” şeklinde bir açıklama zarureti hissetmeleri, 1990’lara kadar sıkça karşılaşılan bir durum olmuştur. 

         

        Türk Milliyetçileri üzerinde ikinci önemli darbe 12 Eylül 1980 ihtilâlını yapan yönetimin talimatıyla açılan “MHP ve ülkücü kuruluşlar” davasıdır. Davanın iddianamesi, MHP ve ülkücü kuruluşları, “1912’de Türk Ocaklarının kuruluşuyla faaliyete geçen bir suç örgütü” olarak niteliyor, yani sadece 583 sanığı değil, bir fikri ve onun tarihini mahkûm etmeye uğraşıyordu.

        Türkiye’nin Sovyetlerin dağılmasıyla ortaya çıkan Türk Dünyası gerçeğine hazırlıksız yakalanmasının sebeplerini işte buralarda aramak gerekir. Sovyetler Birliği’nde kardeşlerimiz var diyen Türk Milliyetçileri haklı çıkmıştı; ama Türkiye onların sesini boğduğu için bu gerçeğe hazırlıksız yakalanmıştı.

        Türk Milliyetçiliği de soğuk savaşın bittiği, yeni dönemin başladığı gerçeğini kavramak için gerekli zihni etkinlikleri yapacak durumda değildi. Nasıl olabilirdi ki, milliyetçi düşünürlerin tutuklandığı, milliyetçi düşüncenin devlet kurumları tarafından “rejime düşman ideoloji, aşırı cereyan” olarak nitelendiği dönemlerde adeta paralize olmuş bir milliyetçi fikir hayatı söz konusuydu.

         

        

         1552’de Kazan’ın Ruslar tarafından alınmasıyla çekilmeye, yeni bir Cezir dönemine giren Türk denizi 1922’den beri yükselmeye başlamıştır. 

Bütünlük Nasıl Sağlanabilir?

         

        Türkiye içinde en önemli problem Kürtçü etnik fitnedir. Bütünlüğü sağlamak için gayret göstermek herkesten önce bize düşüyor. Sabırla ve doğru tespitlerle konuyu özellikle ana dili Kürtçe olan kardeşlerimize anlatmak gerekiyor.

        Türkçe konuşan ana damar kendisini bir etnisite olarak hissetmeye zorlanıyor. Bu, Türklerin son derece yanlış ve haksız bir konuma indirgenmesi demektir. Türkler Anadolu’ya 1044’lerden hatta daha öncelerden itibaren bir etnik gruptan, bir soydan, aynı dili konuşan aşiretler, obalar hâlinde geldiler. Burada nüfus bakımından da üstünlük sağladılar. Fakat hiçbir bağnazlık içinde girmeden bu topraklarda adaletle hükmettiler. Kendileri buradaki devletlerine Türkiye demediler; Selçuklu, Osmanlı dediler. Ama dışarıdan Türkiye denildi. O hale geldi ki Balkanlarda Müslüman olan birisine “Türk oldu.” denildi, giderek Türk sözü Türkiye topraklarında yaşayan ümmetin özel adı hâline geldi. Türk sözü bir milletin, “İlây-ı Kelimetullah” için, “nizam-ı âlem” için uğraşan bir milletin adı oldu. O millet bu topraklarda adalete dayanan bir medeniyet kurdu.

        Demek oluyor ki, bizi “millet” yapan önemli tutumlardan birisi, bu ana damarın, hiçbir ayırım yapmadan bu topraklarda yaşayan herkesi kendinden, yani Türk kabul etmesidir. Bugün de öyledir. Türk sözü, sadece Türkçe konuşan ana damarı değil, onlarla birlikte bütün vatandaşları ifade eden bir sözdür. Türk, Anadolu’daki inanç, kültür gruplarından birisi değil, hepsidir. Frankfurt’ta, Köln’de, Berlin’de, Münih’te sokaktaki bir Türk’ün Türkmen mi, Kürt mü, Alevi mi, Sünni mi olduğuna dışarından bakarak tavır ve davranışlarına göre hükmedemezsiniz. Almanlar da bunların hepsine Türk derler; kimi eyalet hükümetlerinin ve kimi partilerin ayırımcı uygulamalarına rağmen Alman kamuoyu hepimizi bir bütün olarak görür.

        Bu tutumdaki bir değişiklik, yani Türklerin bu topraklarda yaşayan herhangi bir grubu, meselâ Kürtçe dediğimiz Kırmançça, Zazaca veya Soranice konuşan gruplardan birini veya birkaçını kendinden saymaması, Türk saymaması PKK’nın ve diğer Kürtçülerin dayatmasına boyun eğmek anlamına geliyor. Böyle bir tutum değişikliği giderek Türkçe konuşmayan bütün diğer grupları da kendinden saymamaya doğru gelişirse işte o zaman Türkçe konuşan ana damar bir etnik unsur durumuna düşer. 

        

Eğitim

         

        Türkiye’nin ikinci önemli problemi, milletine yabancı aydın problemidir. Eğitim gerekli bilgi ve kültür donanımına sahip, milli ve manevi değerleri özümsemiş insanlar yetiştirmekten yıllar içinde uzaklaşmıştır. Eğitimde bütün dünyada görülen kalitesizleşme bizde de çok hissedilmektedir. Yabancılaşma, kendi halkını küçük görme, batıya hayranlık bir kısım aydınımızın 1912’de de müşahede edilen hâliydi. Bugün böyle olan aydınların oranında çok büyük bir artış var. Üstüne kalitede ciddi düşüş var. Dünün Batıcı aydınları, bugünün Batıcı aydınlarından daha bilgiliydiler; kelime dağarcıkları daha zengindi. Milliyetçi, muhafazakâr aydınlar için de aynı tespiti yapmak durumundayız.

        Türkiye’yi yine bir Selçuklu kartalı gibi semalara yükseltecek bir nesil yetiştirmek durumundayız. Kartalın başı, güçlü ve istikrarlı bir yönetim, doğru ve çabuk karar verme mekanizmasıdır. Kartal da bütün diğer kuşlar gibi, kuyruğu olmazsa dengeyi sağlayamaz. Adil bir yönetim, bu kartalın kuyruğu mesabesindedir. Bacaklar güçlü olursa kuş, uçmak için gerekli ilk sıçramayı yapabilir. Serbest piyasa ekonomisinin temel taşı müteşebbisler bir bacağı, halkın iradesine saygıyı esas alan bir parlamenter sistem, yani demokrasi ve insan hakları diğer bacağı simgeler. Kanatlardan birisi Türklük kavramı ve etrafında birlik ve beraberlik yani milli tesanüt, diğeri manevi değerler etrafındaki bütünlüktür.

         

Bilim ve Teknolojide Hedefler

         

        Bize has bir bilimsel yaklaşım vardır. Bugüne kadar, her bilimsel bilginin Batı’dan çıktığı yakın geçmişe ve günümüze bakarak, bizim bilimsel bir geçmişe sahip olmadığımızı zanneden nesiller yetişti. Bu yanlışı düzeltmek gerekiyor. Uluğ Beg, Ali Kuşçu, İbni Sina, Farabi, Harezmî gibi büyük bilim adamlarını çıkardığımız, cebirde, geometride, tıpta, astronomide, sibernetikte bu bilim dallarının öncüsü sayılacak bilgiler ürettiğimiz yeni nesillere aktarılmalıdır.

         

        Bizim Batı ile farkımızın, kâinatı ve içindeki varlığı, bunların hareketi, özellikleri vb. olayların birer sistem dâhilinde cereyan ettiği, bu sistemi oluşturan işleyiş biçim ve düzeninin, ateist bir anlayışla ve şüpheyle değil, Allah’ın ayetleri olarak algılanıp, araştırılması olduğu, okullarda iyi anlatılmalıdır.

         

        Teknolojide öncelikler iyi belirlenmelidir. Türkiye, savunma teknolojilerinde dışa bağımlılığı asgari -gelişmiş ülkelerin- düzeyine indirmelidir. Varlığımızın teminatı için, bölgemizde istikrar için buna mecburuz.

         

        Rusya 1992’de Sovyetler Birliği’nin dağılmasıyla kaybettiği nüfuzu bölgede tekrar elde etmeye çalışıyor. Putin dönemiyle de bunda bir ölçüde muvaffak olduğu söylenebilir. Çin’le Şanghay İş Birliği Örgütü çerçevesinde geliştirdikleri iyi ilişkiler aradaki problemleri ve rekabeti şimdilik örtmüş görünse de, iki ülkenin ihtiyaçları, büyüme eğilimleri her an karşı karşıya gelebileceklerini öngörmemizi gerektiriyor. Yani Rusya’nın gerileme süreci, Putin dönemi gibi bazı fasılalarla da olsa, devam edecektir. Osmanlı da Köprülüler döneminde, IV. Murat döneminde, III. Selim, II. Mahmut dönemlerinde hatta Sultan Abdülaziz, II. Abdülhamit dönemlerinde böyle fasılalar yaşamış, ancak yıkılmaktan kurtulamamıştı. Çarlık Rusya’nın yerine Bolşevik rejim geldi; bizde de Osmanlı’nın yerine cumhuriyet. Ancak Bolşevik Rusya dibe vuran bir Çarlık Rusya’sının yerine kurulmadı, biz Birinci Dünya harbi bittiğinde dibe vurmuştuk. Cumhuriyet ile bizim gerilememiz durdu.

         

        Rusya, henüz dibe vurmamıştır. Tarih bize gösteriyor ki, Türklüğün kaderiyle Rusluğun kaderi birbirine zıttır. Bileşik kaplar gibiyiz. Biz yükselirken onlar düşüyor, onlar yükselirken biz düşüyoruz. Yeni bir dönemde bu değişebilir mi? Yani birlikte yükselebilir miyiz?

        Böyle bir değişiklik için de bizim güçlü olmamız, caydırıcı vasfımızın yüksek olması gerekiyor. Dugin’in öngördüğü gibi, Rusya’nın inisiyatifinde bir Avrasya, bizim bölgede yıllardır alamadığımız haklarımızın yine başkalarında kalması demektir. Hazar Havzası’ndaki petrol ve doğal gaz, Sibirya ve Zerefşan’daki altın, Tanrı Dağları’ndaki uranyum vb. zenginlikler, o topraklarda yaşayan insanlarındır. Bugüne kadar devam eden sömürü düzeninin artık sona ermesi gerekir. Rusya buna razı olacak mı? Sadece bu açıdan baktığımız zaman bile bölgede Ruslukla Türklüğün çıkar çatışmasının hâlen devam ettiği görülür. Rusya’nın Hazar havzasındaki insanlara, kardeşlerimize haklarını iade etmesi, buradan çıkan petrol ve doğal gazın satışından elde edilecek gelirin ilgili ülkelerine ait olduğunu kabul etmesi için, bizim güçlü olmak mecburiyetimiz vardır. Elbette bölgedeki zenginliklere göz diken başkaları da var. Onların da isteklerin vazgeçmeleri, bizim güçlü olmamıza bağlıdır.

         

         

        Türk Dünyasında İş Birliği ve Müştereklikleri Artırma

         

        Ziya Gökalp Türkçülüğün Esasları’nda “Türkçülük ve Turancılık” bölümünde bugün yeniden güncel hale gelmiş bulunan bir duruma işaret eder[3]:

         

        “Türkçülükle Turancılığın farklarını anlamak için, Türk ve Turan topluluklarının sınırlarını belirlemek gerekir. Türk bir milletin adıdır. Millet kendisine özgü kültürü olan bir insan topluluğu demektir. O hâlde Türk’ün yalnız bir dili ve bir tek kültürü olabilir.

        “Ne var ki, Türk’ün bazı kolları Anadolu Türklerinden ayrı bir dil, ayrı bir kültür yapmaya çalışıyorlar. Meselâ Kuzey Türklerinden bir kısım gençler bir Tatar dili, Tatar kültürü meydana getirmeye uğraşıyorlar. Bu davranış, Türklerin başka bir millet, Tatarların başka bir millet olduğu sonucunu doğuracaktır. Uzakta bulunduğumuz için, Kırgızların[4] ve Özbeklerin nasıl bir yol tutacaklarını bilmiyoruz. Bunlar da birer ayrı dil ve edebiyat, birer ayrı kültür meydana getirmeye çalışırlarsa, Türk milletinin sınırı daha daralmış olur. Yakutlarla Altay Türkleri daha uzakta bulundukları için, bunları Türkiye Türklerinin kültürü içine almak daha da güç görünüyor.

         

        Bugün kültür yönünden birleşmesi kolay olan Türkler, özellikle Oğuz Türkleri, yani Türkmenlerdir. (…) Demek ki Türkçülükteki yakın ülkümüz, Oğuz Birliği yahut Türkmen Birliği olmalıdır. Bu birlikten amaç -şimdilik- Oğuzların yalnız kültür yönünden birleşmesidir.

         

        Türkçülüğün uzak ülküsü ise Turan’dır. (…) Bugün bilim yönünden ispatlanmış bir gerçek varsa, o da Türkçe konuşan Yakut, Kırgız, Özbek, Kıpçak, Tatar, gibi Türk boylarının dil ve gelenek bakımından, kavim yönünden bir birliğe sahip bulunduğudur. Turan kelimesi, Turlar yani Türkler demek olduğu için, sadece Türkleri içine alan bir topluluk adıdır. O hâlde Turan kelimesini bütün, bütün Türk boylarını içine alan bir kavram olarak kullanmamız gerekir. Çünkü Türk kelimesi bugün yalnız Türkiye Türklerine verilen bir isim olmuştur. (…) Benim inanışıma göre, bütün Oğuzlar yakın zamanda bu ad altında birleşeceklerdir. (…)

         

        Türkçülerin uzak ülküsü, Turan adı altında birleşen Oğuzları, Tatarları, Kırgızları, Özbekleri, Yakutları dilde, edebiyatta, kültürde birleştirmektir. (…)

         

        (…) Yüz milyon Türk’ün bir millet hâlinde birleşmesi, Türkçüler için en kuvvetli bir heyecan kaynağıdır. Turan ülküsü olmasaydı, Türkçülük bu kadar hızla yayılmayacaktı. (…) Gelecekte Turan ülküsünün gerçek olması da mümkündür. Ülkü geleceğin yaratıcısıdır. Dün Türkler için hayali bir ülkü durumunda bulunan milli devlet bugün Türkiye’de gerçek olmuştur.

         

        O hâlde, Türkçülüğü, ülküsünün büyüklüğü noktasından üç dereceye ayırabiliriz: 1- Türkiyecilik, 2- Oğuzculuk yahut Türkmencilik, 3- Turancılık.

 

         

        Bugün gerçekleşen yalnız Türkiyecilik vardır.  Fakat ruhların büyük özleyişle aradığı Kızılelma, gerçek alanında değil, hayal alanındadır. Türk köylüsü Kızılelma’yı hayalinde canlandırırken, gözünün önüne eski Türk ilhanlıkları gelir. Gerçekten Turan ülküsü geçmişte bir hayal değildi. Milattan 210 yıl önce Hun hükümdarı Mete, Hunlar adı altında bütün Türkleri birleştirdiği zaman Turan ülküsü bir gerçek hâline gelmişti.”       

         

         Bu sözler, Türk Ocaklıların yüz yıl önceki “Türk Dünyası” algılamasını yansıtmaktadır. Bugün karşımızdaki Türk Dünyası gerçeği bizi Ziya Gökalp’ın kültürel yaklaşımının yerine çok boyutlu bir yaklaşıma götürmektedir. Sadece kültürel değil; iktisadi, siyasi bir Turancılık bugün artık hayal değildir. Önce Türkmenlerin kültürel birliği sonra Turan kültürel birliği gibi bir öncelik sonralığa da ihtiyaç yoktur. Meselâ Ziya Gökalp’ın hiç bahsetmediği Uygurlarla Türkmenler arasında, Azerbaycanlılarla Özbekistanlılar arasında Türkiye kültürüne yakınlık bakımından fark sanıldığından daha azdır.

         

        Bugünün kültürel problemi, dil ve alfabe birliği sağlamaktır. Türkçe konuşan topluluklar, yakın bir zamanda alfabe birliği sağlarlarsa kültürel birlik çok kolay bir şekilde sağla